In 2015 ben ik een onderzoek gestart nadat ik extreem in contact ben gekomen met gedragingen die gesteld werden door bepaalde leden uit verschillende generaties maar vooral die van de generatie Y. Gedragingen die voor die bepaalde leden als normaal werden omstempeld maar door mij in vraag werden gesteld. Uit mijn onderzoek bleek dat het logisch was dat ik deze in vraag stelde. Bij die gedragingen hoorde immers heel wat competentieverwerving die vanuit het opgroeien gevormd werden. Een vaststelling die ik claim en de basis is geworden naar méér onderzoek. In dit onderzoek waarbij ik maniakaal opzoek werk heb gepleegd tot begin 2019, stelde ik vast dat extreme bescherming een onderdeel was van het opgroeien en waaruit de extreme gedragingen gegroeid waren. In deze blog wil ik het kort hebben over deze vorm van opvoeden.
Want, waarom beschermen wij? Dit gaat al meerdere generaties terug en vindt zijn oorsprong in de naoorlogse gevolgen waarbij generaties angsten hebben meegekregen vanuit deze gebeurtenissen. Verhalen gaan nog tot de huidige generatie mee, uit goed bedoeld behoud van erfgoed maar ongewild brengen wij andere gedragingen tot stand. Wij zijn gebrand op het bieden van veiligheid en zekerheid. Meerdere onderzoeken hebben aangetoond dat dit een drijfveer is. Generatie na generatie wordt dit extremer en zoals het hoort bij opvoeding is de gevolgen pas zichtbaar nadat deze jongeren in het werkveld terechtkomen. Zoals ik heb mogen ervaren vanaf 2014. Alles is vanuit goed bedoelt ouderschap gehanteerd maar daarom moeten wij ook nu durven zeggen, dat het niet de juiste wijze was. Toch merk ik op dat deze vorm van kwetsbaar opstellen heel moeilijk is en weerbaarheid met zich meebrengt. Kritiek heeft niemand graag, maar is wel de basis om te verbeteren. Als er weerbaarheid bij komt kijken kan je jezelf de vraag stellen of er wel de wil tot verbetering is? Is er geen behoud ontstaan? Ja, die is ontstaan. Weeral vanuit de drang om te beschermen. Zo komen wij in cirkel gedrag terecht die weinig zal veranderen maar de omstandigheden in onze maatschappij vragen wel om verandering. Dit hebben wij in 2020 op wereldvlak mogen ervaren. De diversiteit hoe iedereen omging met deze situatie heeft weer pijnlijk naar bovengebracht wat dit tot gevolg kan hebben. Hoe kunnen wij nu onze drijfveer veiligheid toch voeden door niet aan over bescherming te doen?
Hierbij hebben wij vertrouwen nodig. Dit vertrouwen schenken zal zelfvertrouwen tot gevolg hebben en het ontwikkelen van Basic-trust bij jongeren. Twee competenties die ik bij meerdere leden van verschillende generaties niet kan terugvinden. Het verwerven van deze competenties gebeurt niet op tienerleeftijd en al helemaal niet op puberleeftijd. Door de aanwezigheid van hormonen zal deze laatste leeftijdsgroep zelfs zijn brein amper verder ontwikkelen. De eerste leeftijdsgroep, de tieners, zouden hun tijd moeten gebruiken als leertijd en niet als werftijd voor nieuwe competenties. Ik geloof dat deze competenties proactief verworven dienen te worden in de eerste 2000 dagen van ons leven. Tussen de leeftijd van 0 en 6 jaar is immers de experimenteertijd het grootst omdat kinderen juist alle omgevingsinformatie opslaan omdat ze met een leeg blad starten. Al onze ervaringen uit ons leven vormen ons, dus wat er dan al gevormd is, is verworven maar ook moeilijk uit te wissen. Dit bijsturen, zoals wij dat noemen, gebeurt tussen de 7 en 12 jaar. Toch is er voor deze leeftijdsgroep de meeste ondersteuning aangeboden. Juist omdat wij dan pas bewust zijn van de gevolgen van onze handelingen. Dit zien wij aan de lichaamstaal maar horen wij ook aan hun taal. Meestal is dat voor ons ouders een trigger om te handelen. Mag ik jouw aanreiken dat dit gerust eerder mag?
Hoe doen we dit dan?
Deze blog is te kort om het volledige plaatje mee te geven. Hiervoor leidt ik je graag toe tot onze training ” Hechting en vertrouwen als bouwstenen voor onbevangen opgroeien” . Ik kan je wel al meegeven dat dit te maken heeft met je aanwezigheid en je handelen in bepaalde omstandigheden. Aanwezig zijn voor je kind vanuit vertrouwen is niet dragen, zorgen en beschermen maar eerder toekijken vanop de zijlijn en bevestigend knikken bij de eerste nieuwe successen dat je kapoen boekt. Dat kan gaan vanaf de eerste stap, de eerste valpartij en zelfs de eerste ( in onze ogen) ondeugende uiting die wel tot gevolgen kunnen hebben dat er nieuwe competenties zijn verworven. Klinkt misschien bijzonder vreemd om te lezen maar loslaten start vanaf de geboorte. Je lichaam laat letterlijk je kind los. Dat ogenblik is de start in het begeleiden naar volwassenwording. Dit is de definitie van opgroeien. Hiervoor zijn opvoeders nodig, lees hierbij (groot)ouders, juffen, buren, neven, …. Een grote gemeenschap die je hebt gebouwd rond je gezin. Je kan dit enkel samen als er door ieder de loslaat mentaliteit ontstaat en de drang om je kapoen maniakaal nieuwe dingen te leren. Aangepast aan de leeftijd is het vangnet die je dan creëert één die dichter of verder weg van je kind staat. Dit vangnet dien je zowel letterlijk als figuurlijk te aanzien. Het figuurlijke zijn de personen in je omgeving en het letterlijke je eigen handelen in bepaalde situaties.
