Sinds 2014 ben ik extreem in contact gekomen met zogenaamde leden van de generatie Y. In plaats van mij te frustreren ben ik op ontdekking getrokken. Dit heeft voor mij toch het één en ander geduid. Uit bezorgdheid voor de toekomst heb ik daarom het gedrag van deze generatie als rode draad gebruikt in het aanbod dat ik voor jonge gezinnen heb ontwikkeld.
Misschien kan ik best eerst even verder gaan met kort uit te leggen wie die zogenaamde generatie Y is. Dit zijn kinderen die vanuit goed bedoeldingen van hun ouders beschermend zijn opgevoed omdat deze ouders de intrinsieke drang hadden hun kind een zekere toekomst te geven. Deze ouders zijn immers een generatie die heel wat heeft meegemaakt en hierdoor extreem zijn gaan nadenken. Sommige zouden ze zelfs sceptisch kunnen noemen. Maar dit heeft er wel toe geleid dat er een asocialere generatie is grootgebracht. De generatie Y wordt ook aanzien als egoïstisch omdat ze geleerd hebben andere prioriteiten te stellen. Het is een generatie die niet geleerd hebben hoe dat ze hen dienen aan te passen aan een veranderlijke situatie. Je aanpassen leer je niet in een afgeschermde en gemodelleerde leefwereld. Dit leer je door vallen en zelfstandig terug op te staan. Maar ja, dan komt er teleurstelling. Hiervan wilden de ouders van de generatie Y immers van weg.
Teleurstelling is iets waar alle ouders van weg willen. Een woord waar wij allergisch van geworden zijn. Maar waarom? Zoals de ouders van generatie Y om hun kinderen een paradijselijke wereld te gunnen vol weelde en geluk? Ja toch? Iedere ouder wil dat zijn kind het goed heeft. Maar wat is het goed hebben? Hier kunnen lange discussies over bestaan, waar we moeilijk uit komen. Zoals ik aangaf ben ik mij hierop gaan verdiepen om tot die verklaring te komen. Ik ben ertoe gekomen dat er nu bepaalde leden zijn van generatie Y die niet gelukkig zijn, die geen weelde kunnen genieten en die niet leven in een paradijselijke wereld, althans dat denkt deze generatie. Want deze generatie heeft een andere perceptie op dit alles meegekregen. Er is een ander beeld gevormd over weelde, geluk en paradijslijk leven. Hier dienen wij als jonge ouder die een nieuwe generatie aan het grootbrengen is even bij stil te staan.
Wij dienen onze verwachtingen bij te stellen.
Deze verwachtingen zorgen voor een grote druk bij onze kinderen. Het is normaal dat je als ouder een pad wil uitleggen voor je kind. Een mooi geëffend pad, zonder gaten of natte plekken waarover gevallen kan worden. Een pad dat lijdt naar een voorgekauwd eindpunt. Ja, dat mogen wij. Wij mogen dromen. Maar weet dat dromen zorgen voor verwachtingen en dit op zijn beurt voor druk.
Onze perceptie dienen wij bij te stellen naar realistisch opgroeien. Hoe vreemd dat dit misschien nu ook klinkt maar dit start bij grenzen stellen.
Durf te aanvaarden dat grenzen stellen positief ervaren kan worden. Dit zal alvast door je kind wel gebeuren. Een kind wil immers spelregels zodat hij weet hoe hij kan handelen en wandelen binnen een speelveld. Ja, en je kind zal deze grenzen aftasten en zal de grens overschrijden, dat hoort bij het leerproces van opgroeien. Dit moet zelfs. Een kind die dit gedrag niet stelt, stel ik mij als professional vragen. Ik zal beslist niet de enigste zijn. Ik wil zelfs nog een straffere uitspraak delen. Je bent zelfs goed aan het opvoeden als je kind grenzen overschrijdt. Proficiat, je bent goed bezig! Maar weinigen die je dit hebt horen vertellen, niet? Maar het is wel realiteit. Een kind wordt geboren met ontdekkingsdrang en via experimenteergedrag leert je kind nieuwe vaardigheden. Waarom is onze maatschappij er dan op gebrand om dit gedrag te bestraffen?
Kinderen zijn niet lastig. Kinderen zijn verschillend. En dat is best lastig.
Wij moeten allemaal aan onze kinderen de kansen geven om te leren. Die leerkansen komen er niet door gehoorzaamheid af te dwingen of onze kinderen te gaan beschermen. Je creëert hiermee juist het tegenovergestelde. Iets wat ik bij jongeren vandaag ook gezien heb. Huidig is er geen vertrouwen en hierdoor een laag zelfvertrouwen. Het is zelfs zo dat er geen vertrouwen is op coaching, de jongeren aanzien dit als een soort spel of val die wordt opgezet om hen erin te lokken. Ze hebben geen geloof dat er uit eerlijkheid gecommuniceerd wordt. Dit komt omdat zij in het verleden, als ze al zouden bestraft zijn, zelf zijn bestraft en niet hun gedrag. Hierdoor geloven ze dat zij zelf het probleem zijn.
De generatie Y leeft in een matrix.
Tot heden is het jammer genoeg zo dat consequent en doordacht opvoeden pas komt rond de leeftijd van gemiddeld 8 jaar. Dit is gebaseerd op feiten omdat meestal op die leeftijd gezinnen opzoek gaan naar ondersteuning. Ze zitten met de handen in het haar door de conflicten, dit is de trigger om hulp te zoeken.
Ik heb de droom om ouders proactief te begeleiden. Als één van de weinigen in Vlaanderen delen wij opvoedkennis onder de leeftijd van 6 jaar. Toch vreemd als je weet dat juist die leeftijd de cruciaalste is. Wij dienen af te stappen van branden blussen en problemen oplossen en te investeren in een proactief aanbod. Natuurlijk is het effect van deze investering niet direct vast te stellen of pas op zeer lange termijn. Ook dat zit in ons brein ingebakken. Wij willen waarde en direct resultaat zien. Als je proactief werkt, merk je dit niet. Want heeft het wel gelegen aan die ondersteuning? Waren er geen andere factoren die ervoor gezorgd hebben dat mijn kind anders is opgegroeid? Ik garandeer je alvast dat je kennis verruimen absoluut helpt. Met de extreme voorbeelden uit de generatie Y wil ik immers aantonen dat opgroeien niet kan door op je lauweren te berusten. De ouders van de generatie Y hebben dit gepoogd.
Leden van de generatie Y zijn op dit ogenblik in conflict met zichzelf. Ze willen betekenisvol zijn en hierdoor een impact hebben op een hoger sociaal doel, rechtvaardig behandeld worden en waardering krijgen voor hetgeen ze doen. Dit is door hun ouders verteld als belangrijke waarde die ze moeten nastreven. In de realiteit zijn ze binnen hun opgroeien niet in contact gekomen met rolmodellen die dit nastreven. Hierdoor blijft het gewoon een waarde die verteld is en niet doorleeft. Doch heeft deze herhaling zo’n impact op hun waarde gehad, dat deze generatie jongeren met twijfels kampt. Deze jongeren zijn immers opzoek in onze huidige maatschappij naar deze waarden. Ze vinden ze echter niet omdat deze waarde in hun hoofden een andere vorm heeft gekregen door het gemis aan rolmodellen. Wat ik wel zie is dat de maatschappij zijn uiterste best doet om de aanpassingen te voltooien maar door het gebrek aan vertrouwen en een doorleefde échte intrinsieke motivatie, kaderen ze datgene ze tegenkomen op hun pad verkeerd.
De toekomstige generatie moet echte gezinswaarden nastreven. Waarden met hogere doelen zijn een logisch gevolg als je vanuit de gezinskern als sterk gaat inzetten op vertrouwen. Door hier niet vluchtig mee om te gaan maar vooral tijd te nemen om je gezinswaarden te kaderen, zal je in staat zijn deze waarden na te streven. Deze waarden doorgeven zal zorgen voor meer gelukkige gevoelens.
Wij handelen allemaal uit goed bedoelt ouderschap, al sinds de mensheid bestaat.
Best wel confronterend wat hier te lezen staat. Mogelijks brengt dit wat gevoelens bij je naar boven. Ik zie het als mijn plicht de nieuwe generatie ouders te informeren. Het is net alsof je naar een dokter zou gaan en deze een medicijn heeft voor jouw ziekte, maar deze weigert toe te dienen. Hier zouden wij toch ook niet mee akkoord gaan?
Je zal wel ervaren hebben dat wij binnen de opvoedingsondersteuning een andere werkwijze hebben. Wij plaatsen de algemene kennis, die ook door concullega’s gedeeld worden, in een andere context dan de anderen die actief zijn in ondersteuning. Juist omdat mijn geloofsovertuiging er is dat wij op deze punten dienen te werken als wij naar de toekomst toe enthousiaste volwassenen willen die vertrouwen hebben.
Uit het verleden moeten wij leren voor de toekomst nét iets mooier te maken. Daarom helpen wij je om van je kind(eren) een betere versie te maken dan van jezelf!
