Ons pedagogisch bureau werkt aan de emotionele groei van kinderen en jongeren. Wij hebben het geloof dat je al op heel jonge leeftijd de ondersteuning kan geven zodat jongeren tijdens de puberteit emotioneel weerbaarder zijn. Aanleiding om ons hierop toe te leggen zijn de vele jongeren waarmee ik in contact ben gekomen de afgelopen 10 jaar. Ik merkte op dat jongvolwassenen gebukt gingen door het leven terwijl ik vond dat ze alle mogelijke prikkels en uitdagingen ontvingen om mogelijks gelukkig te zijn. Toch bleef dit uit en was voor mij een trigger om me hierop te verdiepen.
Ik merkte al snel op dat een aantal fundamentele zaken ontbraken tijdens het opgroeien. Deze zaken ga ik kort overlopen in deze blog. Wil je daarna nog meer, dan kan je onderaan een link naar onze podcast vinden waarin ik nog een andere kijk geef op datgene ik vaststelde.
Gelukkig zijn, dat is toch het eerste wat wij ons kind toewensen als wij hem voor de eerste maal in onze armen nemen na 9 maanden zwangerschap. Hierbij hand in hand wensen wij ook een goede band met onze spruit. Dat hij, als hij er nood aan heeft, bij ons terecht kan voor pleziertjes en verdrietjes te delen. Deze twee wensen gaan al terug van voor de 21ste eeuw. Decennia na decennia zijn jonge ouders hier steeds een andere invulling aan gaan geven. De laatste 25 jaar is er vooral ingezet op de goede band tussen ouder en zijn kind, omdat deze ouders overtuigd waren dat zij hun kind gelukkig konden maken. Deze ouders hebben er alles aan gedaan om het opgroeipad zo effen mogelijk te plaveien.
Al was het Dorothy uit de tovenaar van Oz die het pad met gouden klinkers volgde.
Een opvoedvisie is steeds onderhevig aan een bepaalde tijdsgeest. Wat er de laatste 25 jaar geprobeerd is, was een uit goed bedoelde opgroeivisie. Vooral hebben ouders toen ingezet op hun zelf onmisbaar te maken in het leven van hun kind. Mogelijks om een invulling te geven aan een leegte die ze ervaarde in hun leven. Een kind zou deze leegte kunnen invullen. Een logisch gevolg wat hieraan vasthing was het beschermen van hun kind(eren) op verschillende vlakken. Zo werden risico’s uitgesloten en zekerheden ingebouwd. Teleurstellingen ervaren bleven ze liever ver van weg. Dit zou onze kapoen enkel maar ongelukkiger maken. De tijdsgeest van weelde was er ook naar, na een periode van moeilijkheden en financiële crisissen. Deze ouders en kinderen werden slachtoffer van de consumptiemaatschappij en materialistische verlangens van een kind werd ingevuld. Het met twee gaan werken gaat hier hand in hand mee. Enerzijds om al hetgeen te bekostigen maar ook om het gebrek aan tijd voor hun kind in te vullen met de materialistische wensen. Het was ook uit gemakzucht, want het koste geen extra tijd meer buiten hun dagelijkse taak om. Al snel was de ouder van toen in een cirkel betrokken waarbij tijd spenderen met hun kind een andere invulling kreeg.
Sociale contacten, liefst veel, werden prioritair. Want ook dit was “gelukkig zijn” voor hen en plots werden er schermpjes aangeboden om hun kind zinvol bezig te houden tijdens het restaurant bezoek met hun sociaal contact. Eigenlijk diende dit niet voor de zinvolle tijdsbesteding maar eerder om geen conflicten uit te lokken. Want een zeurderig kind, is voor de buitenwereld niet gelukkig. Een invulling dat die ouders aan gelukkig zijn hebben gegeven. Over de impact van deze handelingen werd niet stilgestaan. Het werd overgenomen en zo genormaliseerd.
Één plus één is niet drie.
Waar ik vroeger dacht dat iedereen in die generatie deze wijze van opvoeden had gehad. Is tijdens mijn onderzoek duidelijk geworden dat ik ongelijk had. Dankzij de personen die niet onderhevig waren aan de sociale druk, om de vernoemde opvoedvisie in deze blog, maniakaal over te nemen. Deze personen hebben mij doen inzien dat de wijze van opgroeien de jongvolwassene vormt en niet enkel het aangeboren karakter. Deze personen demonstreerde ook dat een aantal zaken die ik hier in een negatieve context benoemde, door hen ook werd aangeboden maar een positieve invulling kreeg.
Het is als een wiskundige som. Je kan niet bepaalde berekeningen weglaten om eenzelfde uitkomst te verkrijgen. Bij de jongeren waar ik mee in contact ben gekomen en die de extreme gevolgen demonstreerde in hun handelen van hun aangereikte opvoedvisie, die ik hier hoger kaderde, is het resultaat dat er in de wiskundige som berekeningen werden weggelaten in de hoop eenzelfde uitkomst te verkrijgen. Men heeft zich toen te sterk geviseerd op een klein aantal aspecten. Met als resultaat de jongvolwassenen die gebukt gaan door het leven en geen enthousiasme voor hun leven vertonen. Ondanks er aan alle invullingen is voldaan.
Er is echter tijdens het opgroeien niet ingezet op de emotionele ontwikkeling. Je merkt dat er nu gepoogd wordt een inhaalbeweging te maken. Coaches die allerlei diensten aanreiken die je kind vanaf de leeftijd van 8 jaar helpen zelfvertrouwen te krijgen en weerbaar te worden. Echter gaan 10 of meer sessies het resultaat niet verkrijgen dat nodig is om dat enthousiasme voor het leven te demonstreren. Dit is toch iets dat op een ongedwongen manier tot stand dient te komen.
Dat is het cognitieve aspect waar wij ook aan werken in ons bureau. Tijdens het opgroeien gaan wij een aantal specifieke bouwstenen aanreiken die ervoor gaan zorgen dat jouw kind op latere leeftijd het vermogen heeft zijn gedrag aan te passen. Een aanpassing die nodig is door een onvoorspelbare situatie dat op hun pad komt. Een situatie waar ze zelf geen veroorzaker van zijn of geen vat op hebben. Ze zijn niet in de mogelijkheid de situatie te veranderen maar ze zijn wel in staat hun gedrag hierop aan te passen en weten te dealen met de situatie. Latere leeftijd is voor ons niet enkel 30 jaar maar ook al vanaf het tiener zijn.
Laat ons vooral stoppen om te hopen dat ons kind wel vanzelf op zijn pootjes terechtkomt. Dat wij volwassenen er enkel zijn om te beschermen en liefde te geven omdat wij overtuigd zijn dat dit gelukkig maakt. Laat ons starten met teleurstelling aan te bieden. Neen zeggen zorgt er niet voor dat ons kind een trauma krijgt voor zijn leven. Het trauma komt er juist door je kind niet weerbaar te maken. Dat is dan weer veroorzaakt door onvoldoende experimenteerruimte te geven. Schermpjes geven onvoldoende invulling aan deze belangrijke aan te leren vaardigheid. Laten wij de nieuwe generatie vooral leren fouten te maken. Laat ons afstappen van de perfecte maatschappij die wij posten op sociale media. Dit geeft een druk aan onze jongeren dit na te streven waardoor ze gebukt gaan in ongelukkigheid omdat dit bereiken voor een selecte groep is weggelegd.
Dromen mag je zeker voeden maar we dienen ons te behoeden dat wij geen verwachtingen gaan uiten die opnieuw druk leggen. Dit bevorder immers enkel maar faalangst. Wij dienen onze kinderen bloot te stellen aan uitdagingen. Aan een opgroeipad waar kronkels en obstakels zijn verbonden. Want dit doet ons groeien. Laat men mijn pleidooi afronden om vooral ook in te zetten op sociale contacten en niet op schermen. Deze zijn functioneel om afspraken mee te maken met vrienden. Want in de zomer van 2020 is er een bevraging geweest bij jongeren tussen 8 en 16 jaar naar wat voor hen belangrijk is. Maar liefst 70 % gaf het sociaal contact aan als meest belangrijke voor hen en een scherm voldeed niet aan deze invulling. Deze jongeren hebben een nood geuit.
Wij ondersteunen met graagte om jou te helpen een invulling te geven aan deze nood.
Het start niet op 12 jaar, maar al de eerste 2191 dagen van ons mensenleven.
