Als er geen activiteiten meer georganiseerd worden, alsook geen uitstapjes meer gedaan mogen worden, sociale contacten beperkt worden tot het hoogstnodige, dan slaat de angst bij menig volwassene toe. Als mens hebben we direct de grote drang om op zoek te gaan naar bezigheden, uitstapjes en doe-tips. Maar wist je dat verveling leidt tot vindingrijkheid?
Tot voor kort had iedereen een vaste dagstructuur. Opstaan, gaan werken, kinderen halen van school of de opvang, samen gaan winkelen, koken, tv-hangen en slapen. Bij mezelf en mijn omgeving was “de sleur” niet anders. Het weekend was volgeduwd met allerlei hobby’s, jeugdbewegingen, uitstapjes naar pretparken en familiefeestjes. In 2020 kwam hier verandering in. Parken gaan dicht, de sportvereniging doet allerhande klusjes in plaats van sport, en er is geen enkele vrijetijdsbesteding meer waar grote aantal personen samentroepen. Ohjee, wij krijgen het allemaal Spaans-benauwd. De hoogstnoodzakelijke uitstappen buitenshuis zijn dezer dagen absolute realiteit.
Hebben we al niet langer verlangd naar wat meer vrije tijd? Hadden wij al niet langer zoveel plannen met het gezin? Zeker wel, maar die vrije tijd en plannen konden we invullen hoe wij dat zelf wilde. Een reisje maken zit er niet in, met vrienden een pint gaan drinken al helemaal niet en een lekker etentje in je favoriete restaurant lijkt ook nog op enige afstand.
We krijgen het vooral Spaans-benauwd als we nog maar denken aan de invulling van de vrije tijd van onze kinderen. Wat als mijn zoon zich verveeld? Help, mijn dochter zal chagrijnig worden! Als ikzelf de controle verlies en niet meer weet hoe te reageren? Heel terechte vragen omdat we deze omstandigheden niet gewoon zijn.
Jan en alleman komt met advies aandraven, maar wat is nu correct?
Zoals steeds ben ik vanuit mijn eigen ervaring en vaststellingen, dieper gaan kijken op wat de wetenschap schrijft. Ik ben dit samen met mijn persoonlijke vaststellingen hanteerbaar gaan maken voor gezinnen. Dit ben ik gaan toepassen in mijn omgeving, mijn werk en vooral bij diverse gezinnen. Ik heb gemerkt dat dit tot positieve feedback en resultaten leidt. Heel wat gezinnen zijn me dankbaar dat ik hen een andere kijk heb kunnen geven, maar vooral ook de handvaten heb meegegeven om met een situatie om te kunnen. Daarvoor ook mijn blogs.
Ging het vroeger niet allemaal wat gemakkelijker? Verliep het leven niet wat eenvoudiger? Het heeft met acceptatie te maken. Vroeger accepteerden mensen dat het leven grotendeels saai was. De school is saai en ja, wij hebben er allemaal over geklaagd. Onze leraar vroeger moest geen entertainer zijn, maar kennis overdragen. Dat het wat amusanter kon, daar ben ik grote voorstander van, het zou mij alvast de interesse van leren vroegtijdiger geprikkeld hebben.
Voor de 21ste eeuw zelfs was luieren in het salon, wandelingen maken en staren naar de bomen voor mensen uit de rijke klasse. Dit heeft ervoor gezorgd dat hierna een zoektocht is geweest naar dé betekenis van het leven.
Ik heb mij vroeger véél verveeld. Ik ben geboren in 1982 in een dorp genaamd Alken. Alles in de buurt van praktische zaken wat je nodig hebt en veel natuur. Als ik vroeger klaagde dat ik mij verveelde, moest ik naar buiten gaan en daar maar gaan spelen of erger nog mijn kamer opruimen. Als je mij kent, dan begrijp je dat ik koos voor buiten spelen. Ik herinner mij dat de grootste fantasie wereld voor mij openging. Ik ondekte, experimenteerde en bouwde eigen fantasierijken. Het oude hondenhok werd een winkeltje, het tuinhuis het buitenverblijf mét eigen moestuin en van de omgevallen bomen werden er hollen en kampjes gebouwd. Ik vond van mijzelf dat ik creatiever en vindingrijker werd en ik had zelfs de discipline om meer buiten te spelen. Want wat ging ik nu weer ontdekken? Welke wereld zou er nu weer ontstaan?
Laten wij mooie herinneringen maken.
Is dit herkenbaar voor jezelf? Komen er nu ook spontaan herinneringen naar boven? Zoals in mijn verhaal, heeft iedereen een verhaal waar verbeeldingskracht en creativiteit aan de orde was. Verveling zal het voertuig worden naar mooie herinneringen maar ook naar nieuwe vaardigheden die je kind zichzelf zal bijbrengen.
Vervelen moet, het is een deel van onze ontwikkeling. Lange tijd dachten en handelden wij er naar dat elk vrij moment geoptimaliseerd moest worden, gemaximaliseerd, naar een doel worden gedreven. Begrijp mij niet verkeerd. Kinderen moeten niet aan hun lot worden overgelaten, kinderen moeten opgevoed worden. Gelukkig kunnen wij ervan uitgaan dat iedere ouder handelt uit goede intenties. Uiteindelijk is dit ook de basis in opvoeden. Maar wij gaan er ook vanuit dat niet iedere ouder beseft wat de impact is van zijn handelen. Bezorgdheid is goed. Als er geen bezorgde ouders waren, werden kinderen aan hun lot overgelaten. De zorg voor- en bescherming van een kind mag echter niet zo groot zijn dat het kind zichzelf niet meer kan exploreren.
Vindt een kind iets SAAI! ? Helemaal niet erg. Kinderen hebben meer tijd nodig om prikkels te verwerken. Rust betekend oplaadtijd voor de hersenen. Is er niets om over na te denken, hebben kinderen ruimte om iets nieuws te bedenken. Creativiteit en fantasie wordt geprikkeld, dit vindt een kind leuk, dan komt er een stof vrij in onze hersenen dat dopamine noemt en dat zorgt er weer voor dat wij een vrolijk humeur krijgen. Teveel prikkels zorgt dus voor luie hersenen, want er is geen stimulatie meer. Kinderen leren zichzelf niet te vermaken en de interne aanmoediging wordt op deze manier niet ontwikkeld. Ieder kind wordt geboren met exploratiedrang, door ons gekend als de eeuwige nieuwsgierigheid. Ook wel gekend als de eeuwige vraag naar de “waarom” van dingen.
